عزت‌الله سحابی پرسید: پیش آمده دلت برای زندان تنگ شود؟...انواری می‌گفت: زندان را باید مثل زولبیا خورد...آیت‌الله منتظری گفت: مگر در زندان تخت داشتیم؟

اگر در جوامع کهن زندان تنها به مفهوم نگهداری و حبس بود، اینک تلاش می‌شود در زمان حبس آموزش‌های لازم به فرد داده شود که زندانی پس از بازگشت به جامعه تا حد امکان اصلاح شده باشد... سرعت تحولات اجتماعی به گونه‌ای است که می‌توانیم به شکل دیگری افراد ناهنجار را به واقعیت‌های موجود زندگی امروز آگاه سازیم...ما در زندان دنبال ریشه‌کن کردن افکار و اندیشه‌هایی هستیم که مستعد جرم‌های سنگین‌تر هستند. یکی از این مفاهیم مجازات‌های جایگزین است.

هویدا را به زندان شمارۀ یک قصر بردم...به طالقانی و بازرگان و دکتر سحابی شبی که از برازجان به زندان قصر برگشتند گفتم حواستان جمع باشد، اینجا در بند شما میکروفن و ضبط‌ صوت کار گذاشته‌اند...یکی از گرفتاری‌های ما نامه‌نگاری زندانیان سیاسی بود. یکی از سوال‌هایی که در آن ۲۹ روز بازداشت از من شد این بود که این نامه‌ها چطور خارج شده است...گفتم سعی من این بوده که دشمنان مملکتم را کم کنم...سحابی و بازرگان به حسن رفتار من شهادت داده‌اند...هاشمی رفسنجانی رفتارشان خیلی متین و اهل مطالعه بودند.

یک نفر روی دیوار نوشته بود: «دنیا را نگه دارید، من می‌خواهم پیاده شوم!» یا یک جمله دیگر این بود که «آزادی شلوغ است!»...این متن‌هایی که روی دیوار‌ها نوشته و این تصاویری که نقاشی شده‌اند، به این امید ثبت شده که خوانده و دیده شوند، تا اعتراضی را بیان کنند، تا خاطره‌ای بگویند یا درددلی کنند. این آینه احساسات هزاران آدمی است که هر یک به دلیلی سر از این سلول‌ها درآوردند و مدتی را در آن گذراندند...چرا هیچکس به فکر حفظ این میراث نیست؟...حدود ۶، ۷ ساعت از زندان قصر فیلم گرفتم.